Η δεσποινίς με το σκυλάκι
Τα νιάτα πέρασαν, η ομορφιά όμως έμεινε, μετεξελισσόμενη σε γοητεία. Το ροδαλό πρόσωπο απέκτησε γωνίες που ζηλεύουν οι ζωγράφοι να αποτυπώνουν στους πίνακές τους. Οι θαυμαστές ήσαν πολλοί. Λίγοι τόλμησαν να προχωρήσουν σε μια γνωριμία και ακόμα πιο λίγοι σε μια ιδιαίτερη σχέση. Καμιά όμως περίπτωση δεν ευτύχησε να ευδοκιμήσει και να μακροημερεύσει.
Το στυλ και το σικάτο ντύσιμο παρέμειναν. Πως θα μπορούσαν άλλωστε να λείπουν από μια κορμοστασιά ευθυτενή και λυγερή που αναδείκνυε κάθε ρούχο. Οι συντροφιές μόνο με τα χρόνια αραίωσαν. Μήπως οι άνδρες θαυμαστές λιγόστεψαν ή έπαψε η ωραία κυρία να συγκινείται από μια ιστορία που την είχε ζήσει πολλές φορές, με κακό τέλος. Οι άμυνες αυξήθηκαν.
Η μοναδική συντροφιά στον αναγκαίο βραδινό περίπατο, το μικρό σκυλάκι που πιστά χοροπηδάει και μπερδεύεται στα πόδια της. Η οικογένειά της πλέον, η ευχαρίστησή της και η ανάγκη της να παλέψει την ατελείωτη μοναξιά, συγκεντρώνονται σ’ αυτή τη χαριτωμένη σκυλίτσα. Μοιράζονται όλα τα μυστικά, συντροφεύουν η μια την άλλη δίχως ανταλλάγματα, πιστές σε μια συντροφικότητα. Είναι δυο ψυχές αδελφές που σα θα χωριστούν, θα πάρει η μια απ’ την άλλη κάποιο κομμάτι μαζί. Το χρωματιστό λουράκι που τις κρατά ενωμένες δε σημαίνει υποταγή, αλλά λες και λειτουργεί σα δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ τους. Αν δεν ήταν αναγκαίο το τρεχαλητό για τη σκυλίτσα στη βραδινή έξοδο, η ωραία κυρία θα την έπαιρνε αγκαλιά στα μπράτσα της, κοντά της.
Κάπου-κάπου νιώθει την αγάπη της να ξεχειλίζει και να θέλει να τη δώσει σ’ αυτή την πιστή της σύντροφο. Σ΄ αυτή την ψυχούλα, που είναι τα πάντα γι αυτή, τη στιγμή ετούτη. Συχνά της ξεφεύγει ένα δάκρυ κοιτάζοντας την αφοσιωμένη ματιά του ζώου γιατί… γιατί δε βρήκε σε κανέναν άνθρωπο παρόμοια αισθήματα κι αυτό όσο να ΄ναι την πικραίνει.
ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Γ. ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ
ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Γ. ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ