Οι νέοι δεν αγαπούν το διφορούμενο. Απαιτούν σαφήνεια. Έχουν κάτι το απόλυτο στη σκέψη και διεκδικούν, καμιά φορά ανορθόδοξα, να αλλάξουν τα πράγματα. Έχοντας παρεισφρήσει, λόγω επαγγέλματος, στην κοινότητα των νέων αντλούσα καθημερινά κάτι απ’ την ενεργητικότητα και την αθωότητά τους, αδυνατούσα όμως να τους πείσω να είναι λίγο πιο διαλλακτικοί στις απόψεις τους, και δεν άντεχα να τους βλέπω να απογοητεύονται, όταν δίνοντας γροθιά στο μαχαίρι πληγώνονταν αφάνταστα, καμιά φορά και ανεπανόρθωτα.
Ήταν βέβαια μια διαδικασία την οποία είχα βιώσει κι εγώ στα νιάτα μου και μη θεωρώντας τη πολύ ευχάριστη, προσπαθούσα να τη ματαιώσω στις νέες γενιές, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Το να φας τα μούτρα σου, λες και ήταν απαραίτητη προϋπόθεση της ενηλικίωσης. Ένα πέρασμα μέσα απ’ τη φωτιά που είτε θα σε έλιωνε, είτε θα σε έκανε ακόμα πιο δυνατό. Η οδύνη για μένα που παρατηρητής πια βίωνα την εξέλιξη αυτής της αντίδρασης ήταν η ίδια, λες και ξαναέπαιρνα κι εγώ θέση πίσω στο χρόνο, τότε που ήμουν νέος, φουσκωμένος με ελπίδες και αγέρωχος επαναστάτης.
Κι η ενηλικίωση όμως φέρνει μαζί της την καταστροφική ψευδαίσθηση του αυτοέλεγχου, ίσως δε να εξαρτάται κι απ’ αυτή. Εννοώ την αυταπάτη ότι εξουσιάζουμε τη ζωή μας, πράγμα που μας επιτρέπει να νιώθουμε ενήλικες, καθότι συναρτάμε την ωριμότητα με την αυτονομία, το κυρίαρχο δικαίωμα να καθορίζουμε τι θα μας συμβεί μετά. Η απογοήτευση έρχεται αργά ή γρήγορα, αλλά πάντα έρχεται, δεν είναι ασυνεπής στο ραντεβού, ποτέ δεν ήταν.
Εδώ ενώ εμείς οι μεγάλοι, πιστεύουμε και ομολογούμε ότι διακατεχόμαστε από αγωνία για τα βάσανα της νέας γενιάς, στην πραγματικότητα και απλά, η αιτία μπορεί να είναι διαφορετική. Να πιστεύουμε ότι αγωνιούμε για την ιδέα του μέλλοντός τους, και αντίθετα να βασανιζόμαστε εξαιτίας του παρελθόντος και μάλιστα του δικού μας. Ίσως πιστεύουμε πως υποφέρουμε για τους άλλους, και αντίθετα η αιτία να αφορά το εαυτό μας λιγότερο ή περισσότερο.
Ό,τι είναι να γίνει λοιπόν θα γίνει, γονείς και μεγαλύτεροι ματαιοπονούν πιστεύοντας ότι θα αλλάξουν κάτι στην πορεία των νέων προς το καλύτερο. Αυτοί έχουν να κάνουν τη δική τους επανάσταση έχουν τα ζάρια στο χέρι και θα τα ρίξουν.
ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ
Το κείμενο συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο “Πολύ μικρά γλυκά τίποτα, φυλαγμένα σε σπιρτόκουτα”.