Κρατάω το βιβλίο ψηλά, στο ύψος των ματιών, κρύβεται το πρόσωπο. Κάποιος που με παρατηρεί, δεν ξέρει τι κάνω, κι αν όντως διαβάζω. Μήπως αυτό δεν είναι το διάβασμα, μια κρυψώνα απ’ τους άλλους και τις καταστάσεις. Σε αντίθεση με το γράψιμο που αποτελεί πλήρη έκθεση. Ακόμη κι όταν γράφουμε ιστορίες γι άλλους, στο τέλος καταλήγουμε να γράφουμε την προσωπική μας ιστορία.
Το βιβλίο είναι ένα απέραντο καταφύγιο που χωράει όλους όσους διαβάζουν. Το διάβασμα γίνεται ασίγαστο πάθος για ανθρώπους με αδυναμίες. Και είναι απ’ τα ελάχιστα πάθη που δεν βλάπτουν, παρά ωφελούν. Αρχίζουμε να διαβάζουμε μια ιστορία, και ως το τέλος, ψάχνουμε να βρούμε μέσα στις σελίδες και τις παραγράφους, τον εαυτό μας. Κι ας απευθύνεται ο συγγραφέας σε χιλιάδες αναγνώστες, πολλές φορές σ’ όλο τον κόσμο. Εμείς παίρνουμε μέρος σε κάθε σκηνή, σε κάθε διάλογο, αγωνιούμε για την εξέλιξη, λες και η υπόθεση είναι γραμμένη για μας προσωπικά.
Απ’ την άλλη ο συγγραφέας παρατηρεί και γράφει. Σε αυτό έχει τάξει την ύπαρξή του. Η δημιουργία του έχει πάντοτε κάτι προσωπικό στις εκμυστηρεύσεις, ακόμη κι όταν προσπαθεί να πει μια ιστορία τρίτων. Το γράψιμο για το συγγραφέα είναι τρόπος ζωής, μονάχα σα πάψει να υπάρχει σταματά κι αυτό. Έχουμε πολλά παραδείγματα ξακουστών συγγραφέων, οι οποίοι έγραψαν αριστουργήματα προς το τέλος του βίου τους. Είναι μια δουλειά που δε βγαίνεις στη σύνταξη. Βασανιστικά το χαρτί ζητά να το γεμίσεις.
Κάποτε ένα παιδί, ζήτησε απ’ τον πατέρα του ένα συγκεκριμένο βιβλίο. Ο πατέρας πήρε μαζί του το μικρό, και αγοράζοντας το βιβλίο, το κράτησε στα χέρια του εξεταστικά, λέγοντας στο μικρό παιδί: Φαίνεται γερό!
Άσχετα απ’ ανθρώπους που μας περιβάλλουν, κανείς δε μπορεί να προβλέψει την κλίση ενός μικρού παιδιού, και για το αν θα αγαπήσει τα βιβλία και το διάβασμα. Το εν λόγω μικρό παιδί, έγινε μετέπειτα στη ζωή του συγγραφέας.
Το βιβλίο είναι ένα απέραντο καταφύγιο που χωράει όλους όσους διαβάζουν. Το διάβασμα γίνεται ασίγαστο πάθος για ανθρώπους με αδυναμίες. Και είναι απ’ τα ελάχιστα πάθη που δεν βλάπτουν, παρά ωφελούν. Αρχίζουμε να διαβάζουμε μια ιστορία, και ως το τέλος, ψάχνουμε να βρούμε μέσα στις σελίδες και τις παραγράφους, τον εαυτό μας. Κι ας απευθύνεται ο συγγραφέας σε χιλιάδες αναγνώστες, πολλές φορές σ’ όλο τον κόσμο. Εμείς παίρνουμε μέρος σε κάθε σκηνή, σε κάθε διάλογο, αγωνιούμε για την εξέλιξη, λες και η υπόθεση είναι γραμμένη για μας προσωπικά.
Απ’ την άλλη ο συγγραφέας παρατηρεί και γράφει. Σε αυτό έχει τάξει την ύπαρξή του. Η δημιουργία του έχει πάντοτε κάτι προσωπικό στις εκμυστηρεύσεις, ακόμη κι όταν προσπαθεί να πει μια ιστορία τρίτων. Το γράψιμο για το συγγραφέα είναι τρόπος ζωής, μονάχα σα πάψει να υπάρχει σταματά κι αυτό. Έχουμε πολλά παραδείγματα ξακουστών συγγραφέων, οι οποίοι έγραψαν αριστουργήματα προς το τέλος του βίου τους. Είναι μια δουλειά που δε βγαίνεις στη σύνταξη. Βασανιστικά το χαρτί ζητά να το γεμίσεις.
Κάποτε ένα παιδί, ζήτησε απ’ τον πατέρα του ένα συγκεκριμένο βιβλίο. Ο πατέρας πήρε μαζί του το μικρό, και αγοράζοντας το βιβλίο, το κράτησε στα χέρια του εξεταστικά, λέγοντας στο μικρό παιδί: Φαίνεται γερό!
Άσχετα απ’ ανθρώπους που μας περιβάλλουν, κανείς δε μπορεί να προβλέψει την κλίση ενός μικρού παιδιού, και για το αν θα αγαπήσει τα βιβλία και το διάβασμα. Το εν λόγω μικρό παιδί, έγινε μετέπειτα στη ζωή του συγγραφέας.
ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Γ. ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ
