Το σπουργίτι
Η μεταφορική εταιρεία «Ο σπουργίτης» έχει καταχωρίσει ραδιοφωνική
διαφήμιση στα τοπικά ερτζιανά καλώντας το κοινό να την εμπιστευτεί στη
μεταφορά λαδιού σε τενεκέδες και άλλα συναφή. Όνομα κι αυτό που διάλεξε η
μεταφορική. Σπουργίτης. Το άκακο και αθώο πουλάκι σύμβολο της
εγκράτειας, «τρώει σαν σπουργιτάκι» λέμε, αλλά και απ’ την εμπειρία μου
σύμβολο της ελευθερίας και της πάλης για ζωή σε αντίξοες συνθήκες. Να
λοιπόν η δική μου ιστορία με ένα σπουργιτάκι.
Κάνοντας τη βόλτα μου στο πάρκο μια χειμωνιάτικη κρύα μέρα, παρατηρώ
στην άκρη της ασφάλτου ένα πουλάκι τόσο δα, ακίνητο και αγέλαστο, που
λέγαμε στο παιδικό παιχνίδι. Να προσπεράσω αδιάφορος και να το αφήσω
στην τύχη του που δεν προμηνυόταν καλή, δεν μου το ‘λεγε η καρδιά.
Έσκυψα λοιπόν το έβαλα στη χούφτα του χεριού μου και το πήρα μαζί μου
στο σπίτι. Το έβαλα σε ένα χαρτόκουτο και την επομένη, χωρίς να έχω ιδέα
από πουλιά, πήρα ένα κλουβί. Το έβαλα μέσα και του έδινα τροφή και νερό. Τι
ξεροκέφαλο πουλί, έλεγα τότε. Ούτε έπινε ούτε έτρωγε. Μόνο καταχτυπιόταν
στα σύρματα του κλουβιού του. Δεν έμοιαζε με τα καναρίνια και τα
παπαγαλάκια που μια χαρά την περνούν στο κλουβί. Έτσι και το άφηνα λίγο
ακόμα στην αιχμαλωσία θα πέθαινε σίγουρα, και θα ήμουν εγώ ο υπαίτιος.
Άνοιξα λοιπόν το πορτάκι το βραδάκι. Το πρωί που ξάνοιξα για το πουλάκι
αυτό ήταν άφαντο. Ποιος να ξέρει την τύχη του; Ένα είναι το σίγουρο, τα
σπουργίτια έχουν μάθει να ζουν ελεύθερα.