“Να κωπηλατείς γιε μου πάντα πολύ πέρα πολύ μακριά απ’ τον εαυτό σου. Έτσι μόνο μπορείς να παρακάμπτεις την εμποροπανήγυρη της ματαιοδοξίας. Τις ανώφελες φουρτούνες του ανταγωνισμού. Της μικρότητας τα θεόρατα όρη. Εσωτερική πρόοδος θα πει να νιώθεις πως κάθε μέρα που περνά γνωρίζεις και λιγότερα. Και μία μία φεύγουν μόνες τους οι βεβαιότητες. Σαν μία απόσβεση, μία, μία σβήνοντας του εαυτού μας τις όψεις. Φτώχυνε γιε μου αν θες να πλουτίσεις. Όταν αισθανθείς πως τίποτε πια δεν ξέρεις, θα ξέρεις πως βαδίζεις στο σωστό μονοπάτι. Γιατί μόνο το ταπεινό είναι σπίτι του αληθινού μεγαλείου. Κι όταν παντού γύρω μας ταραχή και σύγχυση βασιλεύει, εσύ αδιατάρακτος και διαυγής θα βλέπεις…”
