Οι σκαντζόχοιροι
Μια οικογένεια τυπικών Αγγλοσαξόνων προτίμησε μια ταπεινή ψαροταβέρνα σ’ ένα απόμερο κρητικό ψαροχώρι, να δειπνήσει, απογευματάκι προχωρημένο. Ο ήλιος δύοντας έλουζε τα άδεια ακόμα τραπέζια, που περίμεναν την πελατεία τους. Αυτοί όμως λες και επιζητούσαν πιο πολύ τον ήλιο, δε νοιάστηκαν και φορώντας τα ακριβά γυαλιά ηλίου τους, έδωσαν την παραγγελία στο ευγενικό παιδί του χωριού που εκτελούσε χρέη σερβιτόρου. Οι αχτίνες του ήλιου τους έλουζαν πλαγιαστά.
Έξαφνα η ξανθή κυρία άρχισε να φταρνίζετε με ένταση, συνοδεύοντας κάθε ηχηρό αψού με ένα ευγενικό, ω με συγχωρείτε. Στο τρίτο κατά σειρά φτάρνισμα και το συνακόλουθο ω με συγχωρείτε, εισέπραξε και τη φιλοφρόνηση του συζύγου που είπε: με τις υγείες σου καλή μου. Και τότε το φτάρνισμα σταμάτησε και έμειναν τα χαμόγελα.
Δεν ξέρω πως, συνειρμικά ανέσυρα αμέσως απ’ τη μνήμη μου μια μικρή ιστορία του Άρθουρ Σοπενχάουερ με τίτλο Σκαντζόχοιροι, που την καταγράφω παρακάτω όπως τη διάβασα.
Μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα, μια παρέα σκαντζόχοιρων στριμώχτηκαν κοντά-κοντά για να ζεσταθούν και να μην ξεπαγιάσουν. Όμως με το που άρχισαν να αγκυλώνονται, πάλι απομακρύνθηκαν. Κάθε φορά λοιπόν που είχαν ανάγκη να ζεσταθούν, συνέβαινε το δεύτερο κακό. Έτσι πήγαιναν πίσω μπρος από το ένα βάσανο στο άλλο, μέχρι που βρήκαν μεταξύ των δύο κακών μια λογική απόσταση, απ’ την οποία μπορούσαν να το αντέξουν.
Κι αυτή την απόσταση την ονόμασαν ευγένεια και καλούς τρόπους.
Υ.Γ
Οι Σκαντζόχοιροι του Σοπενχάουερ εμπεριέχονται στο βιβλίο «Μεγάλοι συγγραφείς γράφουν τις πιο μικρές ιστορίες του κόσμου» εκδόσεις Γνώση.
Αριστείδης Γ. Αρχοντάκης