Κι αν με ξέχασες δε πειράζει, το λάθος είναι δικό μου. Δεν έκανα αρκετή προσπάθεια να μείνω χαραγμένος στη μνήμη σου. Στιγμή μέσα στο αιώνιο υπερπέραν ήμουν, κόκκος άμμου σε μια απέραντη παραλία, σταγόνα στον ωκεανό. Γι’ αυτό δεν στενοχωριέμαι που με ξέχασες. Η μέρα η δική μας όμως είναι και παραμένει ανεξίτηλη σε μένα. Είναι η μέρα που σε γνώρισα. Κι ας μείναμε μαζί μόνο όλη κι όλη αυτή τη μέρα. Μου φιλούσες το χέρι από ευγνωμοσύνη. Η χαρά σου ήταν απερίγραπτη. Τραγουδούσες, γελούσες κι ήσουν ξανά μικρό παιδί. Είχες φορέσει τα καλά σου. Σου είχαν πει ότι θα είχες επισκέπτες. Ο χώρος για μένα δεν ήταν φιλόξενος.

Το δημοτικό γηροκομείο για σένα είχε γίνει το τωρινό σου σπίτι. Γριούλα πια και σε αναπηρικό καρότσι με υποδέχτηκες. Όμως σαν θα έφευγα θα με ξεχνούσες. Είναι αυτή η αρρώστια των γηρατειών που τρέφεται απ’ τη μνήμη σου και έχει ξενικό όνομα. Την ονομάζω ηθελημένη λησμονιά, κάτι απαραίτητο για να μην πικραίνεσαι πια. Να μη θυμάσαι και να στενοχωριέσαι. Έτσι θα με ξεχάσεις και μένα μέσα σε λίγα λεπτά απ’ την αναχώρησή μου. Όμως εγώ σημαδεύτηκα για πάντα, γιατί έχω καλή μνήμη και η συνείδησή μου δε με αφήνει να ησυχάσω. Τι κι αν μέχρι χθες μου ήσουν άγνωστη. Από σήμερα θα σε θυμάμαι και θα συνετίζομαι κάθε δύσκολη στιγμή που θα χάνω το θάρρος μου. Γιατί ο άνθρωπος πρέπει να παραμένει άνθρωπος κι εσύ ανάμεσα σε ανθρώπους, όσο κι αν η μνήμη σου ξεθωριάζει, δίνεις μαθήματα ζωής ακόμη.

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Γ. ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ