Ο κόσμος όλος, ένα φεγγάρι. Σα τσαπατσαρισμένο δαμάσκινο, πάνω σε κατάλευκο τραπεζομάντηλο. Σα σκέψη, στο φως του καντηλιού, καθώς ξημερώνει. Λευκό γράμμα, βγαλμένο από όνειρο. Καθώς ο ύπνος, έκανε το χρέος του, στη ψυχή. Και έφυγε. Καθώς ξημερώνει. Κι ένα νιογέννητο σύνΝεφο, οι καιροί. Κάποτε γεμάτο κεραυνούς και καταιγίδες. Κάποτε κεντημένο, ολόλευκο, πάνω στο γαλάζιο της απεραντοσύνης. Και λες. Να ‘χει πολύ ακόμα ; Ισως ναι. Ισως όχι. Όμορφα είναι όλα στο ξύπνημα.
Ήσυχος ο νους. Μακάρι να ήταν όλα ένα ξύπνημα. Σαν τον πλυμένο από τη βροχή, ορίζοντα. Που στέκεται με τα κυριακάτικα ρούχα του, λες, έτοιμος να υποδεχθεί, ότι έρθει. Ποιός ξέρει τι θα ‘ρθει άραγε. Κι είναι αυτό το ”ποιός ξέρει”, μιά ευχή. Σα το ψιθύρισμα της γριάς γης, που κάνει επίκληση. Στον άνεμο. Στη βροχή. Στο δάκρυ. Και στο γέλιο. Στους αγγέλους. Και στους δαιμόνους. Κάνει επίκληση στο δώρο της ψυχής. Στο ξύπνημα. Κι είναι σα να ‘χεις γενέθλια, το κάθε ξύπνημα. Καθώς, άλλη μιά φορά, ξεγέλασες τον άδη. Κι είσαι γιά μιά ακόμα μέρα, καινούργιος. Φρεσκοπλυμένος. Κι αν λερωθείς, θυμήσου. Να ξεπλυθείς. Καθώς θα ξυπνήσεις από τον επικούρειο ύπνο. Για να ‘σαι ξανά καθαρός. Ποτέ δεν είναι ίδια τα πράγματα. Ποτέ δεν μένουν ίδια. Ευτυχώς.
Αν το όντως Όν ήθελε τα πράγματα ίδια, γιατί να αλλάζει η μέρα. Να ‘ρχεται νύχτα και μετά να ξημερώνει το καινούργιο ; Αναρωτήθηκες ; Ξέρεις, δεν έχει τόσο σημασία ο ύπνος, όσο το ξύπνημα. Του νου. Της ψυχής. Του σώματος. Το ξύπνημα είναι μιά γέννα. Ξαναγεννιέσαι. Κάθε που ξυπνάς. Και νιώθεις. Και καταλαβαίνεις. Και αφουγκράζεσαι. Μη ξεχνάς να ξυπνάς. Και να γεννιέσαι πάντα. Γιατί αυτό κάνει κάθε ξημέρωμα. Σε ξαναγεννά. Βλέπεις, μιά φορά θα φύγεις. Όμως όλη σου τη ζωή θα ‘ρχεσαι. Κάθε καινούργια μέρα. Σε κάθε ξύπνημα. Κάποτε θα διαβάσεις το λευκό γράμμα του ονείρου. Και θα το νιώσεις. Πως κάθε μέρα, με κάθε ξυπνημα, έχεις γενέθλια. Γιορταζέ τα. Χαιρέτα ότι βλέπεις. Κι ότι δεν βλέπεις. Κυρίως ότι δεν βλέπεις. Γιατί ο κόσμος των αοράτων, σε φροντίζει. Να τον χαιρετάς, κάθε που ξυπνάς. Χαιρέτα το φως. Χαιρέτα το σκοτάδι. Χαιρέτα τον ορίζοντα. Μη ξεχνάς ότι εσύ είσαι αυτός που ορίζει. Είσαι ο ορίζοντας. Σου δόθηκε σα δώρο το αυτεξούσιο.
Ακόμα και απέναντι σε αυτόν που στο δώρισε. Μη ξεχνάς να χαιρετάς. Και να γεννιέσαι, κάθε που ξυπνάς.
Πηγή: Χανιώτικα νέα
