Ο συγγραφέαε αυτού του μυθιστορήματος δεν είναι ικανοποιημένος με ό,τι έχει γράψει στις επόμενες σελίδες, που ο αναγνώστης κρατάει τώρα τυπωμένες στα χέρια υου. Όταν σχεδίαζε αυτό το βιβλίο, πίστευε ακόμη ότι δίπλα στις ανατροπές της καθημερινής ζωής, τη φτώχεια, τις αρρώστιες, την απελπισία – δίπλα σ´ όλα αυτά τα φαινόμενα που το τέλος του τρομερού πολέμου έφερε αναπόφευκτα για όλους τους Γερμανούς, θα είχε να περιγράψει και πράγματα πιο ενθαρρυντικά. Πράξεις θάρρους, ώρες ελπίδας. Αλίμονο, όχι. Το βιβλίο ουσιαστικά παρέμεινε μια ιατρική αναφορά, η ιστορία της γενικής απάθειας που τον Απρίλιο του 1945 κυρίευε το μεγαλύτερο (και αξιοπρεπέστερο) κομμάτι του γερμανικού λαού – απάθειαε από την οποία πολλοί ακόμα υποφέρουν.
